TË PRES …

Harrove ç’me the?
Sonte unë dhe ti
do mbanim natën zgjuar.


Eja ...
Në ëndërr të zhytemi të dy,
e, në mos na marrte dot ëndrra,
bëjmë një shëtitje me barkën e Hënës,
që ulet në dritaren time çdo natë,
të lundrojmë në detin yjor
e qiellin ta lyejmë me agun e bardhë.
Atëherë ... atëherë ëndrrat le të vijnë tek ne.
Eja...

YLBER...

    

      

Shiu mëngjesor
u verbua nga ylberi,
që pas kodrës përballë 
më përshëndeti me shtatë ngjyra.




Dielli ia mori  fijet ylberit,
më thuri një fustan,
që  pas trupit m’u vesh me gëzim

Në qafë më vari një gjerdan
me pikëza shiu argjend,
që të hutuara nga ngjyrat
e fustanit tim shtatëngjyrësh,
harruan të rridhnin nga 
çatia e qiellit
prej reshë te hutuara.

NGUTJE

      

    Ngutem të nis ditën,

e gjumit t’i zbuloj jorganin.

Ngutem të përqafoj diellin
e t’i marr rrezen e parë.

Ngutem të puth faqen trëndafil

të sime bijë.

Ngutem të me rrëmbejnë punët

e kurorë të vë me to.

Ngutem të takoj orët
që të zëna përdore,

më presin në rrugën time.

Ngutëm të eci hap me hap,

me ditët dhe vitet.

Nuk ngutëm gjumit t’i bie në gjunjë,

nuk ngutëm njeriut t’i them mik- që në të parën fjalë,
nuk ngutëm të perkëdhel’ bukurinë e fjalëve,
që  buzët e njerëzëve,

t’i falin pa pengesë.

Ngutem,

ngutem shumë

të jem njeri!

DO T'ME MUNGOSH - Poezi (Drita Lushi)

PERBALLIE - Poezi (Drita Lushi)

NATËN E MIRË, QYTETI IM

Natën e mirë, qyteti im,

qyteti im i vogël.

Shko fli dhe ti,

shko,

ashtu si dritat ,

që fiken një nga një,

ashtu si po shkoj

dhe unë tani.

Njerëzit në ëndrra

po shkojnë të zhyten,

e nën qepalla po marrin

zhurmat e ditës,

buzëqeshje,

zëra fëmijësh.

Shko pra, qyteti im, fli dhe ti

Natën e mirë dhe ju, rrugë,

në dritëhije zhytur,

flini dhe ju;

nesër hapa njerëzore
do prisni sërish,

hapa

të shpejtë,

të qetë,
të shqetësuar,

nervozë,

e ju, prap s’lodheni,

se mbi ju kalon jeta.

Natën e mirë,
qyteti im i vogël.
qyteti im i mire,

Shihemi në agim përsëri

LIMANI IM

Kam një liman qetësie,

oaz për ëndërrat
dhe dashurinë time.

Kam një liman

ku vetëm unë di të hyj:
në limanin e kaltër
mbështes kokën
e valëzoj ëndërrave,
prek brigje ujëvarash,
që rrjedhin mbi liman,
e buzët e mbrëmjes
i ngjyej me të kuq dielli.

Unë, e përndezur,
puth në heshtje
qetësinë mbretërore
të limanit tim,

dhe zgjoj  
njëmijë Çirce të fshehura 
brenda trupit të tij, 
e robinjë e lidhur
ngel:
robinjë e çmendur
e oazit tim.

NË ZËRIN TËND ( për time bijë)

 Si fllad mëngjesi

 hyj në zërin tënd.

 Me maja gishtash,

 prek kordat,

 të zgjoj muzikën e ditës,

 që kënga të më jehojë në shpirt.

 Rend drejt teje,

 të jem

 prekja e rrezes së parë,

 të pres,

 si  rrëke diellore !

NJË LETËR

Sot,
mora një letër,
mbi krahë pëllumbi,
me pendët e tij ngjyer
në bojë shpirti,
ishin shkruar vargje
me gërma harrakate,
të kapura për dore,
formonin ca fjalë
të ëmbla,

të ëmbla nektar.

Si flutura dashurie,
mbi krahët e tyre
qielli bënte hije,
freski të m’i sillte
zjarrit të zemrës sime.

S’i besova shkrimit,
që harrakt ish’,
por besova puthjet
vënë nëpër fjalë,
gërmat ngjyra- ngjyra,
në kopshtin e tyre
rritej e rritej dashuria.

Shkrimin harrakat
pështolla në gji,
cicëruam tok , 
me “unë” e me “ti’;
sa herë e lexoja
therriste emrin tim.

Harrakatit shkrim,
një dhomëz i bëra

mu në shpirtin tim;
gërmëzat  si flutra
i ndiej pa pushim;
më thonë që ai
nuk është veç kujtim.

KUR S’JE TI

Kur s’je ti,
dita ime
luhatet
si një anije në det të trazuar.

Kur s’je ti
shpirti ngre dallgë,
që përplasën
brigjeve të tua,
kërkojnë
të të prekin ...
të të ndiejnë ... 
të të marrin me vete ....

Kur s’je ti
buzët e mia
zhuriten nga puthjet e munguara;
shtrij krahët,
por prek veç imazhin tënd ...

Kur s’je ti
Toka
e ndal rrotullimin
e unë ndal bashkë me të.

Të presim Ty,
të presim, të na shuash mallin,
të më freskosh buzët,
deti të ndalë dallgët
e Toka, të vazhdojë rrotullimin.

Kur s’je ti ...

ËNDËRR

Çdo natë, në gjumë,

një vajzë me sy jeshil

luan me mua.

Më flet me përshpërima,

qesh si gurgullimë kroi,

dhe zgjuar mban ëndrrat e mia.

Sekrete vajzërore

biseda jonë,

dy shpirtra binjake

në një ëndërr të vetme.

Pastaj

mëngjesi zbardh ëndrrat tona …

... e unë s’arrij të kuptoj:

Ishte ëndërr,

Apo e vërtetë ish ?

UNË JAM E LUMTUR…

Unë jam e lumtur dhe qesh.

Qesh me lumturinë time, sepse është e imja.

Vallë, nuk paskam të drejtë të jem?

Ta kem ndër krahë
e ta mbjell në shpirt?

Nuk është faji im,

nëse ti akoma s’e ke takuar ate.

Pak guxim, i dashur mik,

besim,

shume dashuri,

sinqeritet të artë,

e lumturinë  dhe ti
do ta ndjesh,

do ta kesh,

do mbështillesh prej saj.

Guxo!

Mos  qep zilinë në lumturinë time.

E jotja një hap larg teje është.

Lërmë të qesh me lumturinë time:

Ha ha ha.

E dëgjon?
Qesh dhe ti me tënden, mik!

FLOKËT E DASHURISË

Dimër. 
Ftohtë.
Flokët e dashurisë
derdh mbi gjoksin tënd 
ngrohtësi të të jap.

Ndjej drithërimat e tua,
jo nga dimri i acartë,
por nga prekja ime.

Është dimër. Ftohtë.
Krëhëri i gishtave të tu
më ngroh, teksa lehtë
m’i përshkon.

Dimër.
Ftohtë.
Në vatrën e shpirtit tënd,
prushin ndezur gjeta.

MË LËR TË TË DUA

Lermë të të dua siç di
Lermë

Më lër të pushoj
në zërin tënd, të flas me tingujt e tij
të ëmbëlsojmë zërat tanë
me nota dashurie,
që këngën gjejnë edhe në pentagrame të ngrira.

Lërmë të të dua siç di!
Lërmë!

Me lër të çel ditën
e penelata kaltërsie t’i hedh
dhe reve në qiell.

Lërmë të të dua siç di!
Lërmë!

Më lër hënën e paktë,
të të jap diellin e madh,
diellin e natës,
që shkëlqimi mos të fshihet
nga frika mos verbon njeri,
por i lumtur të ndjehet
në lumturinë tënde
dhe ai.

Lërmë të të dua siç di
Lërmë

Lërmë të endem e lirë
më hap portat e tua,
shqyej, 
shembi kufinjtë,
ti frikë mos kij:
nuk vij si pushtuese ,
vij si dashuri.