VONË…

Poetët, kanë shpirt  të qelqtë,

sytë u lotojnë  si shiu në vjeshtë,

qeshin e  mërziten shpejt,

dashurojnë  me shpirt,

e  lëndohen lehtë.

Por…shpesh,

s’kane gjumë

bien të flenë vonë,

e çohen ndonjeherë natën,

vetëm për një rimë!

- keshtu me thoje,

dje a pardje rastësisht!

Unë  mora të lexoj  letërkëmbimin tonë,

paçka se vonë.

Sa mirë qe kam në dorë veç letrat e tua,

se po të ishe dhe ti pranë,

do të të jepja të drejtë në heshtje,

ose do të kundërshtoja,

për forcë zakoni,

te  një  kryeneçeje.

Do të të thoja, po të kisha përballë,

që nuk do shkruaja më poezi,

e ti do qeshje lehtë duke më thënë:

“Eh, kjo është vetem një përrallë!”

-“E dëgjoj muaj me rradhë,

e  nuk do ta besoj më kurre!”

Une do “zieja” nga inati,

që ti, vetes i jep gjithmonë

të drejtë,

paçka se e di, që unë mërzitem shpejt.

Ti do vije të nesëmen, te më zgjoje

me dy poezi,

e të nxirrje para meje dy flete të shkruara

si flamuj të bardhë  paqeje.

Por  unë tani, ti kam mësuar “huqet”

ti se paske njohur “inatin” tim, prej  kryeneçeje?

Eh, kjo natë marsi dhe ky shi që qan mbi të,

s’me likan të qetë sonte.

Po lë letat e tua, mënjanë

Me mëngjesin po pres,

të të kemi përballë!