TROKITJE PRANVERORE

Dhe një,
dhe dy,
dhe tre cicërima zogjsh -
ha-ha-ha,
qenkan më shumë,
nuk arrij t’i numuroj dot
e, jemi akoma në Shkurt.

I dëgjon dhe ti,
këto këngë  cicërimash,

në dritaren time?
I dëgjon?

Aherë eja, eja, me mua,
t’i shtrojmë ca petale dëshirash cicërimave të tyre,
ndoshta pranvera na i kthen në nota muzike -

Dhe tre,
dhe katër,
dhe dhjetë cicërima zogjësh;
pranvera qenka rrugës:
Po dal ta pres,

eja dhe ti  me mua !

DIMËR

Dimër.
Në gjirin e tokës
prehen rrënjët 
e një trungu të paepur,
që mban mbi vete 
degë të zhveshura.

Ai i gëzohet një gjetheje,
të vockël, lodërtare,
mbetur mbi një degëz 
tashmë të tharë.

Dimër.
Gjethja e vockël,
e vetme,
gëzohet tek ndjen 
fëshfërimën nevrike të erës,
që dot s’arrin 
majat e cicërimave të zogjëve. 

Ajri përthyen cicërimat e tyre
në pasqyrën e lumit,
që përplas rrjedhën e egër
në rrënjët e trungut, 
si në një krushqi të hershme,
kthyer në mëri.

Lumi zgjon çdo ditë 
me një zë shurdhues 
trungun e paepur;
me zërin e tij të ngjirur
gjethëzën thërret.
Ajo, lodërtare,
ndruhet,  
s’pipëtin, 
ndërsa,
ajri i përskuq faqet
dhe zogjtë zemërmirë
lënë erën nevrike
t’ua kalojë  cicërimave 
të tyre,
që gjethen mos t’ia marrë
pemës së zhveshur.

Dimër.
Fryn e fryn era e marrë! 

PER GJYSHEN TIME

Gjyshja ime

në kokë mbante një shami të bardhë;

nen to,

flokët e thinjur dhe vitet  e saj.

Gjyshja ime fliste rrallë,

por fjalët ia desha,

si rrudhat në ballë.

Ia desha vitet dhe më shumë:

nëpër ta shkruar e kaluara e saj

dhe prejardhja ime e thjeshtë.

  

Gjyshja ime

nën rroba të zeza

fshihte një zemër të bardhë.

Kur engjëjt e morën,

në dekadën e nëntë,

asgjë nuk mori me vete:

Na i la

fjalën,

zemrën

dhe shaminë e bardhë.