DIMËR

Dimër.
Në gjirin e tokës
prehen rrënjët 
e një trungu të paepur,
që mban mbi vete 
degë të zhveshura.

Ai i gëzohet një gjetheje,
të vockël, lodërtare,
mbetur mbi një degëz 
tashmë të tharë.

Dimër.
Gjethja e vockël,
e vetme,
gëzohet tek ndjen 
fëshfërimën nevrike të erës,
që dot s’arrin 
majat e cicërimave të zogjëve. 

Ajri përthyen cicërimat e tyre
në pasqyrën e lumit,
që përplas rrjedhën e egër
në rrënjët e trungut, 
si në një krushqi të hershme,
kthyer në mëri.

Lumi zgjon çdo ditë 
me një zë shurdhues 
trungun e paepur;
me zërin e tij të ngjirur
gjethëzën thërret.
Ajo, lodërtare,
ndruhet,  
s’pipëtin, 
ndërsa,
ajri i përskuq faqet
dhe zogjtë zemërmirë
lënë erën nevrike
t’ua kalojë  cicërimave 
të tyre,
që gjethen mos t’ia marrë
pemës së zhveshur.

Dimër.
Fryn e fryn era e marrë!