Gjyshja ime
në kokë mbante një shami të bardhë;
nen to,
flokët e thinjur dhe vitet e saj.
Gjyshja ime fliste rrallë,
por fjalët ia desha,
si rrudhat në ballë.
Ia desha vitet dhe më shumë:
nëpër ta shkruar e kaluara e saj
dhe prejardhja ime e thjeshtë.
Gjyshja ime
nën rroba të zeza
fshihte një zemër të bardhë.
Kur engjëjt e morën,
në dekadën e nëntë,
asgjë nuk mori me vete:
Na i la
fjalën,
zemrën
dhe
shaminë e bardhë.
No comments:
Post a Comment