NJË LETËR

Sot,
mora një letër,
mbi krahë pëllumbi,
me pendët e tij ngjyer
në bojë shpirti,
ishin shkruar vargje
me gërma harrakate,
të kapura për dore,
formonin ca fjalë
të ëmbla,

të ëmbla nektar.

Si flutura dashurie,
mbi krahët e tyre
qielli bënte hije,
freski të m’i sillte
zjarrit të zemrës sime.

S’i besova shkrimit,
që harrakt ish’,
por besova puthjet
vënë nëpër fjalë,
gërmat ngjyra- ngjyra,
në kopshtin e tyre
rritej e rritej dashuria.

Shkrimin harrakat
pështolla në gji,
cicëruam tok , 
me “unë” e me “ti’;
sa herë e lexoja
therriste emrin tim.

Harrakatit shkrim,
një dhomëz i bëra

mu në shpirtin tim;
gërmëzat  si flutra
i ndiej pa pushim;
më thonë që ai
nuk është veç kujtim.