AUTOPORTRET

Jeta ime sythet çeli në pranverë,

atëherë,

kur e urta gjyshe,

Dritë – emrin më dha,

ndërsa ime më,

mes lotësh gëzimi,

bijë, bija ime- me tha

Isha fëmijë i parë,

lindur në  maj,

kur aroma e trëndafilave

përkëdhelte

ëndrrat e një sythi të porsaçelë.

Isha fëmija i parë,

ëndrra,

që im atë dhe nëna,
thurur kishin

në dashurinë e tyre.

Në ditënetët e mia,

si një varg argjendi,

ditën më ngrohte dielli,
natën më freskonte hëna;

 me  pekule

më rriste mua nëna.

Të parën fjalë

një ditë belbëzova:
– baba! – thashë;
 zemra e tij mal,

si një zog me krahë.

Dhe ja, një tjetër ditë,

hodha hapin e parë:
Në sytë e nënës 
ndritën margaritarë.

Pastaj gërmen mësova 
ta qëndis mbi letër;
s’ish shpikje,  jo,
shkruaja - zhgarravisja
si çdo fëmijë tjetër.

Rritesha ndër vite

gjithë dashuri,

që ime më  m’dhuronte,
fjala e tim eti

udhën më ndriçonte.

Rrugëtimi në vite,
nuk  qé veç asfalt,

herë shteg i thepisur,

e herë rrugë me baltë,

këmbët herë më skuqeshin,

herë nxiheshin ato,
po unë kurrë s’u ndala,

jeta m’thosh: - Vazhdo!

Tani që pas
dyzet vjet kam lënë,

“bijëz” isha dje,

e sot jam bërë nënë,
gjysmën e shpirtit 
viteve u kam vënë.

Baba tani

thërrasin veç kujtimet,

dor’ e rreshkur e gjyshës

më s’më përkëdhel,
zëri i saj i ëmbël,

në gjithësi i tretur.

Dyzet vite shkuan,

gati gjysmë e jetës,

udha prap e gjatë,
ëndrrat  në jetë ,

përsëri do mbjell,
dashurinë që m’ dhanë

bijës do t’ia përcjell.