DËSHIRA NJERËZORE

Perëndia
një lëmsh dëshirash njerëzore
në dorë më lëshoi.

Një natë, 
veç një natë më dha,
dëshirat t’i plotësoj.

Njerëzit kthyen kokën 
dhe në sy më panë:
Dëshirat t‘ua plotësoja unë
në një natë,
një natë të vetme …

Nxitoj.
Nga t’ia nis, vallë?

E para është gruaja.
Asaj, që buzeqeshja e pashpresë
i ka ngrirë në fytyrë.
Asaj, që venitja
shkëlqimin e syve i ka marrë. 
Asaj, që çdo mëngjes shihet në pasqyrë
e duart vë në barkun e saj,
e dëshira mëmësore i djeg në gji.
Asaj do t’i falja botën:
Një fëmijë.

Vajzave zemërthyera, 
zhgënjyer nga jeta,
buzëqeshjeharruar,
që vitet shohin me frikë,
e altarin dot s’e kanë parë,
që tremben nga fjala mashkull,
që veç për një natë a disa ditë
dashur i kanë,
nuk do t’u falja princin e kaltër,
po kurorën e bardhë,
e në krah  një njeri të thjeshtë,
që përherë ta kenë pranë.

Do fishkëlleja pastaj 
gjatë, fort,
gjersa timbri i fishkëllimës
të arrinte veshët e shurdhër
të fëmijëve të dikurshëm,
burra tashmë,
e t’iu përcillja,
vetminë dhe mallin prindëror
të nënave e baballarëve
të botës mbarë;
në atë fishkëllimë
t’u çoja  fjalët që, 
fëmijët burra, harruar kanë,
prindërve t’ua thonë.

Fëmijët,
ah ! fëmijët!
Fëmija im, femijët tanë.
Përse mundohen shkencëtarët,
ngulur mbi libra,
të gjejnë kuptimin e jetës?
Mundohen më kot, 
në labirintet pa krye
të arsyes së çoroditur
të gjejnë,
të fantazojnë,
si të kapin zenitet.
Dilni nga laboratoret
dhe shihni, 
shihni sytë e një femije,
dëgjoni zerin e tyre kristal,
pikturoni buzëqeshjen, 
dhe ndjeni
aromën engjëllore të një fëmije.
Aty,
pikërisht aty
nis gjithçka,
gjithçka rritet,
lind dhe perëndon 
vetë JETA. 
E unë,
mbartësja e dëshirave,
do të thaja 
lotët e fëmijëve kudo mbi glob,
e me to 
do bëja një det dashurie,
ku ata të lundronin
mes lumturisë engjëllore.

Perëndia me dha një natë,
një lëmsh me dëshira.
Veç një natë më dha …

E  ja,  agoi.