DETI

Pse hidhesh e s’përmbahesh, det?

Të shoh të lumtur,
të ngazëllyer,
të vrullshëm të shoh.

Ah! – vajzat!
 Këto lozonjare të përjetshme,

lojën e tyre të përvitshme luajnë me ty;

linjat e tyre të bronzta

të paskan turbulluar mendjen, det,

dhe ti, i dhënë kaq shumë pas tyre,

i përkëdhel me dallgët tuaja, 

herë ëmbëlsisht i butë,

herë egërsisht i dashuruar

pas trupit të tyre femëror.