NJË KUJTIM HIJE

Sonte një hije endet vjedhurazi
ngjizur në kujtimin tënd,
kërkoka të lindë ngjizjen e saj
në shpirtin tim,
të mbijë,
të rritet …

Por jo!
S’dua rrënje e farë gjëmbash,
në plisin pjellor të shpirtit tim;
s’dua rrënjë të thara,
s’dua mbetje të zverdhura,
në ndjesitë e mia të pastra.

S’dua jo!

E, në mos gjetsha c’të mbjell,
djerr le të ngelë.

E në mos paça me ç’ta ujis,
le të thahet si shkretëtirë.

Por,
ty hije, ngjizur në kujtimin tend,
portën s’ta hap.
Shko!
Gjej shpirtin tënd binjak.
Shko!